کتاب پیشنهادی: حوای نوشتنت:فاطمه بهروزفخر

تا به حال آدم امن توی زندگی ات داشته ای؟!

از این آدم هایی که تلاش نمیکنند،جور خاصی باشند اما همه چیزشان خاص است!

حرف زدن‌ شان...آمدن شان...بودن شان...رفتن شان...

آدم هایی که آن قدر بکر و دست نخورده اند که وادارت می کنند تو هم مثل خودشان، وقتی کنارشان هستی، نقاب های مصلحتی و غیر مصلحتی را از صورتت برداری و همان‌طور باشی که خودت دوست داری.

آدم هایی که وقتی توی یک کافه کنارشان می‌نشینی،چای را به هر چیز دیگری ترجیح می دهند یا توی رستوران با خیال راحت می‌توانید ارزان‌ترین غذا را سفارش بدهید یا سیب زمینی سرخ کرده تان را دوتا یکی بخورید...

آدم هایی که بلد نیستند مدام غُر بزنند و هیچ چیز از فمنیست و سیاست های غلط دولت نمیدانند...

همان ها که تمام هم و غم‌شان انسانیت است و اینکه مبادا خطی روی دل آدمی بیندازند.همان ها که ساده لباس می‌پوشند، ساده حرف میزنند و عکس صفحه موبایل‌شان دلت را زنده می‌کند.

آدم‌هایی که مدام کتاب می خوانند اما بلد نیستند ادای کسی را دربیاورند و همیشه از اینکه کم کاری کرده اند، از خودشان خجالت میکشند!

آدم هایی که میتوانی راحت کنارشان گریه کنی، بخندی، غُر بزنی و آنقدر خودت باشی که نگران قضاوت کردن هایشان نباشی.

ﺭاﺳﺘﺶ،آدم های امن،آدم های آن قدر امن،توی زندگی ام زیادند!آن قدر که روزی چند بار بابت آن ها خدا را شکر می کنم اما واقعیتش را بخواهی،من دلم می خواهد تو امن ترین همه این ها باشی...

آنقدر امن که راحت برایت بگویم این ترم بس که حواسم به عاشقی گرم بود،از درس عربی نمره خوبی نگرفتم.آن قدر امن که نگران سفیدی روی ناخن هایم نباشم.آنقدر امن که وقتی دلم از دست خودت گرفت،مستقیم توی چشم هایت زُل بزنم و بگویم:"لعنتی!حواست را به من و شعرهایم بده."

لطفاً کمی بیشتر از این ها،برایم امن باش.

آن قدر که برنج سوخته را یواشکی و دور از چشم تو نریزم برای گنجشک ها؛آن قدر که راحت بغض کنم،راحت بخندم و به جای همه این نوشته ها که نمی خوانی شان،راحت تر حرف بزنم!

حَوای نوشتنت:فاطمه بهروزفخر،نشر کتاب کوله پشتی

پ.ن:ﭼﻪ ﺧﻮﺑﻪ ﻫﺪﻳﻪ اﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ و ﻋﺰﻳﺰ ﺑﺎ ﺧﻄِ ﺯﻳﺒﺎﺵ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺖ ﺑﺮﺳﻪ