ﭘﺎی "ﺩﻝ" ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ
نوشته های من...
ﭘﺎی "ﺩﻝ" ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ
نوشته های من...ﻋﺸﻖ ﻳﻌﻨﻲ: "ﺗﻮ"
"ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺧﺎﺹ"
"ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺧﺎﺹ"
ﻛﻨﺞ اﺗﺎﻕ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ و ﺑﻪ ﺩﻳﻮاﺭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﺧﻴﺮه ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ;ﻓﻀﺎﻱ اﺗﺎﻕ, ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺑﺰﺭﮔﻲ, ﺩﻝ ﻛﻮﭼﻜﺶ ﺭا ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﺗﺼﺎﻭﻳﺮﻱ اﺯ ﻃﺒﻴﻌﺖ و ﮔﻞ ﺭﻭﻱ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺷﺪﻩ و ﺑﻪ ﺩﻳﻮاﺭ ﻣﻴﺨﻜﻮﺏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺁﻩ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﻧﻔﺴﺶ ﺭا ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﺣﺒﺲ ﻛﺮﺩ.ﻛﻤﻲ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ ﺭﻓﺖ و ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﺨﺖ ﺗﻜﻴﻪ ﺩاﺩ.ﻣﺮﻭﺭ ﺧﺎﻃﺮاﺕ ﺑﺎﻋﺚ ﺭﻭاﻥ ﺷﺪﻥ اﺷﻚ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ و ﺩﻡ و ﺑﺎﺯﺩﻣﺶ ﺭا ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺖ;ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻴﻎ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ و اﺳﺘﺨﻮاﻥ ﺩﺭ ﮔﻠﻮ!
ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻲ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺯﻭﺩ ﺩﻳﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ و ﺑﺎ ﻓﺮﺩ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﻱ ﭘﻴﺶ ﻛﻠﻲ ﺗﻮﻓﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ.ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﮔﻔﺘﻨﻲ,ﺧﻮﺩﺵ ﺭا ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﺑﻪ ﺣﺎﻝ و ﺭﻭز اﻣﺮﻭﺯﺵ ﻧﻤﻲ اﻧﺪﻳﺸﺪ.
ﺩﺳﺘﺶ ﺭا ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻟﺸﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﻣﻴﮕﺬاﺷﺖ ﺳﻮﻕ ﺩاﺩ و اﺯ ﺯﻳﺮ ﺁﻥ ﻋﻜﺴﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﻱ ﺳﻴﺎﻩ و ﺳﻔﻴﺪ ﺩاﺷﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪ.
ﭘﺮﺗﺎﺏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﻭﺭاﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﻧﻘﻞ ﻣﺤﺎﻓﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ و ﺣﺴﻮﺩاﻥ ﺑﻪ اﻭ و ﺯﻧﺪﮔﻲ اﺵ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ.ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﭼﺸﻢ ﺯﺧﻢ اﺛﺮ ﺗﻴﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎﻱ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺭا ﻛﻢ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭﻟﻲ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻮﺭﺗﺮ اﺯ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮﺩ.
ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﻗﺪ و ﻧﻴﻢ ﻗﺪ ﺩﺭﻭﻥ ﻛﺎﻏﺬ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ و ﺩﻟﺶ ﺑﺮاﻳﺸﺎﻥ ﻗﻨﺞ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ.
ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩﻥ اﻧﺘﺴﺎﺑﻲ اﺳﺖ و ﺩﻭﺳﺖ ﺩاﺷﺘﻦ اﻛﺘﺴﺎﺑﻲ!
و ﻣﻴﺎﻥ اﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ و ﻧﺒﺎﻳﺪﻫﺎ و ﺑﺮﭼﺴﺐ ﻫﺎ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ...
ﻣﮕﺮ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺎﺷﻲ و ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺒﺎﺷﻲ?!
ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪﺕ ﻫﻢ ﺑﺪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ, ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻗﻴﺪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩاﺷﺘﻨﺶ ﺭا ﺑﺰﻧﻲ??
ﻭﻇﻴﻔﻪ ی ﻋﺎﺷﻘﻲ, ﺩﻭﺳﺖ ﺩاﺷﺘﻦ و ﻣﺎﺩﺭﻱ ﺭا ﺧﻮﺩ ﺗﻨﻬﺎ,ﻳﻚ ﺗﻨﻪ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ و ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﻱ ﺧﺎﻟﻪ ﺯﻧﻚ ﻫﺎ ﭘﺸﻴﺰﻱ اﻫﻤﻴﺖ ﻧﺪاﺩﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺻﺪاﻱ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.
-ﺳﻼﻡ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺎﺩﺭﻱ,ﺣﺎﻝ اﻣﺮﻭﺯﺗﻮﻥ ﭼﻂﻮﺭﻩ?
ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺩﺭﺩﺁﻟﻮﺩ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮﻙ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ.
-ﺧﺪاﺭﻭﺷﻜﺮ اﻣﺮﻭﺯ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻬﺘﺮﻳﺪ.ﺩﻛﺘﺮ اﻧﻮﺷﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺮاﻱ ﭼﻜﺎﭖ ﺗﻮﻥ اﻭﻣﺪﻥ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﺮﻣﺎﻟﻪ.
ﺳﻴﻨﻲ ﻣﺤﺘﻮاﻱ ﻏﺬا و ﺁﺏ و ﻗﺮﺹ ﺭا ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺗﺨﺖ ﭘﻴﺮﺯﻥ ﮔﺬاﺷﺖ.
-ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ اﻳﻦ ﻫﻢ ﻧﺎﻫﺎﺭ.
ﺑﻮﺳﻪ اﻱ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ی ﭼﺮﻭﻛﻴﺪﻩ ی ﺯﻥ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺭﺏ اﺗﺎﻕ ﻋﻘﺒﮕﺮﺩ ﻛﺮﺩ.
-اﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻡ ﺧﻮﻧﻪ,ﻣﺮﺧﺼﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ.
ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ.
-ﻗﺮاﺭﻩ ﺑﺮاﻡ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎﺭ ﺑﻴﺎﺩ.ﺑﻌﺪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻝ,ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻛﺮﺩﻧﻢ ﺟﻮاﺏ ﺩاﺩ.
-ﻋﺸﻖ اﮔﺮ ﭘﺎﻙ و ﺧﺎﻟﺺ ﺑﺎﺷﻪ و ﺣﻘﻴﻘﻲ,ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﻴﺮﻭﺯ ﻣﻴﺪاﻥ ﺗﻮﻳﻲ.ﺣﺘﻲ اﮔﻪ ﻳﻪ ﺭﻭﺯ اﺯ ﺻﻔﺤﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺎﺭﺕ ﺑﺬاﺭﻥ,ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ی ﺗﻮاﻧﺖ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻱ.ﺩﺧﺘﺮﻙ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺮﻛﺰ ﺑﻬﺰﻳﺴﺘﻲ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻲ اﺵ ﺭا ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ,ﺳﺮاﭘﺎ ﮔﻮﺵ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ;ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ اﻭﻝ ﻣﻬﺮ اﻳﻦ ﭘﻴﺮﺯﻥ ﺑﺪﺟﻮﺭ ﺑﻪ ﺩﻟﺶ اﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ و ﻳﺎد ﺑﻲ ﺑﻲ ﺭا ﺑﺮاﻳﺶ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.
-ﻣﻬﻢ ﺗﻼﺵ ﺗﻮ ﺑﺮاﻱ ﺑﻬﺘﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﻫﺮ ﺭاﺑﻂﻪ اﻱ ﻫﺴﺖ.و ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻼﺵ و ﭘﺸﺘﻜﺎﺭ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﮕﻲ ﺩاﺭﻩ.
ﺩﺧﺘﺮﻙ ﺧﺒﺮﺩاﺭﻱ ﮔﻔﺖ و اﺯ اﺗﺎﻕ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪ.
ﭘﻴﺮﺯﻥ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺁﻳﻨﺎﺯ(ﻧﻮﻩ اﺵ) ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ اﻧﺪاﺯﻩ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭﺵ ﺳﻦ ﺩاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و اﮔﺮ ﺩﺭ ﻗﻠﺒﺸﺎﻥ ﺟﺎﻳﻲ ﺩاﺷﺖ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺠﺮﺑﻪ اﺵ ﺭا ﺩﺭ اﺧﺘﻴﺎﺭ اﻭ ﻫﻢ ﻛﻪ ﭘﺎﺭﻩ ی ﺗﻨﺶ ﺑﻮﺩ ﻗﺮاﺭ ﺩﻫﺪ.
#فاطمه_حقگو_ﻧﺎﺭاﻧﻲ
پ.ن:ﻗﺪﺭ ﺁﺩﻣﻬﺎﻱ ﺧﺎﺹ و ﻣﻬﻢ ﺯﻧﺪﮔﻴﻤﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﺪﻭﻧﻴﻢ;ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﻛﺴﻲ ﻣﺜﻞ اﻭﻧﻬﺎ ﻣﺎ ﺭﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ.ﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﺗﻮ ﺯﻧﺪﮔﻲ اﻭﻧﺎ ﻧﻴﺎﺩ.
ﺩﻭﺳﺖ ﺩاﺷﺘﻦ ﻳﻪ ﻧﻌﻤﺖ اﻟﻬﻴﻪ!!ﻣﺜﻞ ﺳﻼﻣﺘﻲ,ﻗﺪﺭﺵ ﺭﻭ ﺧﻮﺏ ﺑﺪﻭﻧﻴﻢ.
ﺣﺘﻲ اﮔﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻫﺮﭼﻲ ﺑﺎﺷﻪ...
ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ و ﺧﺪاﻣﻮﻥ اﻳﻤﺎﻥ ﺩاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ!