ﺣﺎﺟﺖ ﺭﻭا

‍ ﺩِﻟﻢ ﺗَﻨﮓ ﺣﺮﻡ و ﺭﻭﺿﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺯﻧﺎﻙ ﺑِﻴﻦُ اﻟﺤَﺮﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩ.

ﻫﻤﺎﻥ اﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﭘﺎ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ و ﺧﺪاﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﻋَﻬﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ...

-ﻳﺎﺱ? ﭼﺮا اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻲ??

اﺷﻚ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺮﻳﺨﺘﻢ,ﺩﻳﺪﻡ ﺭا ﺗﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﻧَﻔﺲ ﻧَﻔﺲ ﻣﻴﺰﺩﻡ و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ.

-اﻣﻴﺮ ﺣﺴﻴﻦ ...

ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﻱ ﺑﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺩاﺭﻱ ﺭا اﺯ ﻛﻔﻢ ﺭُﺑﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.

ﻣﻴﺪﻳﺪﻡ ﺣﺎﻟﺶ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ اﺳﺖ. ﺩﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺣﺮﻡ اﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ(ع).

ﻛﻼﻓﮕﻲ اﺵ ﺧَﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺩﻟﻢ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ,ﺳﺮﻡ ﺭا ﺭﻭﻱ ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺿَﺠﻪ ﺯﺩﻡ اﺯ ﺣﺎﻝ و ﺭﻭﺯ اﻣﺮﻭﺯم ﻛﻪ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﮔﻴﺮﻡ ﺑﻮﺩ.

ﺻﺪاﻱ ﺻﻠﻮاﺕ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺶ ﺭا ﺷﻨﻴﺪﻡ و ﺑﻌﺪﺵ ﺣﺲ ﺩَﺳﺘﺎﻧﺶ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﻴﻢ ﮔﺮﻣﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ; اﺻﻼ ﻫﻤﻪ ی ﻭﺟﻮﺩﺵ ﻣﺎﻳﻪ ی ﺁﺭاﻣِﺶ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻴﺸﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮﺵ ﺣﺘﻲ اﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﺑﮕﺬﺭﻡ.

-ﭼﻲ ﺷﺪﻩ ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ?ﭼﺮا ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﻴﻦ ﺯﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﻮﻧﻲ?ﭼﻴﺰﻱ ﺷﺪﻩ?

ﺻﺪاﻳﺶ ﺭا اﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻴﺸﻨﻴﺪﻡ و ﻧﻔﺲ ﻫﺎﻳﺶ که ﺑﻪ ﭘَﺮ ﭼﺎﺩﺭﻡ اِﺻﺎﺑﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩ و ﺩﻝ اﺯ ﺁﻥ ﻫﻢ ﻣﻴﺒُﺮﺩ.

- ﻣﻦ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﺮﺩﻡ ﻳﺎﺳَﻤﻴﻦ?اﺯ ﺩَﺳﺖ ﻣﻦ ﺩِﻟﺨﻮﺭ و ﺩِﻟﮕﻴﺮﻱ?

ﻛﻢ ﻛﻢ ﺩاﺷﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻣﻴﺸﺪ.ﻃﺎﻗﺖ ﺩﻭﺭﻱ و ﻧﺎﺭاﺣﺘﻲ اﺵ ﺭا ﻧﺪاﺷﺘﻢ.

ﺳﺮﻡ ﺭا اﺯ ﺯاﻧﻮﻫﺎﻳﻢ ﺑﺮﺩاﺷﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮﺩﻡ.

- اﻳﻨﺠﻮﺭﻱ ﻣﻦ ﺭﻭ ﺧﻴﺮﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻛﻪ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﻣﻴﺸﻢ.

- ﭼﺮا اﻣﻴﺮﺣﺴﻴﻦ?

ﻧﻔﺴﺶ ﺭا ﺑﺎ ﺁﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ.

- ﺣﺘﻤﺎ ﺧَﺒﻄ و ﺧَﻂﺎﻳﻲ اﺯﻡ ﺳﺮ ﺯﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﮔﺮﻳﻪ و ﺯاﺭﻱ ﺷﺪﻩ.ﻭﻟﻲ ﻳﺎﺱ,ﺗﻮ ﺭﻭ ﺟﻮﻥ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﻴﭙﺮﺳﺘﻲ...ﻣﻦ ﺭﻭ ﺟﻠﻮﻱ ﺁﻗﺎ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﻧﻜﻦ!ﻣﻴﮕﻦ ﺯﻳﺎﺭﺗﺖ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻴﺴﺖ اﮔﻪ ﺣﻖُ اﻟﻨﺎﺳﻲ ﺑﻪ ﮔَﺮﺩَﻧِﺖ ﺩاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ...

ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺎﺷﻴﺪﻡ ﺑﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﻭﺟﻮﺩِ ﺧﻮﺩﺵ ﺁﺭاﻣِﺶِ اﻳﻦ ﺩﻝِ ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ.

-ﺷﻤﺎ ﺣﻘﻲ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﻧﺪاﺭﻳﺪ ﻫﻴﭻ, ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻖ ﻣﻮﻥ ﺭﻭ اَﺩا ﻛﻨﻴﻢ.

ﭼﻬﺮﻩ اﺵ ﻣﺎﺕ و ﻣﺒﻬﻮﺕ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﻳﻢ ﺑﻮﺩ و ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺣَﻼﺟﻲ ﻛﻨﺪ ﭼﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ.

-ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻳﻪ ﭘﺎ اﺳﺘﺎﺩﻳﺪ ﺁﻗﺎ,اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻔﻜﺮ و ﺗﻌﻘﻞ ﭼﺮا?!

اﺯ ﺑﺎﺯﻳﮕﻮﺷﻲ ﻫﺎﻳﻢ ﻟﺬﺕ ﻣﻴﺒﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ اﻳﻦ ﺣُﺠﺐُ و ﺣَﻴﺎ ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.

ﺩﺳﺘﻤﺎﻟﻢ ﺭا اﺯ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪ و ﺭﺩِّ ﭘﺎﻱ اﺷﻚ ﻫﺎ ﺭا اﺯ ﭼﻬﺮﻩ اﻡ ﺯُﺩﻭﺩ.

ﻣﻴﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰﻧﻢ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻤﻴﮕﻮﻳﺪ.ﺑﻪ ﺭاﻫﻲ ﻛﻪ ﺩﻭ ﺣَﺮَﻡ ﺭا ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺘﺼﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺣﺮﻡ اﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ و ﻗَﻤَﺮ ﺑﻨﻲ ﻫﺎﺷﻢ.

- ﺣﺎﻝِ ﺩﻝِ اﻳﻦ ﻣَﺠﻨﻮﻥ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺧﻮﺏ ﻣﻴﻔﻬﻤﻢ اﻣﻴﺮﺣﺴﻴﻦ.

ﺧﻨﺪﻩ و ﮔﺮﻳﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ اِﺩﻏﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ و ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺷﺎﻥ ﻣﺸﻜﻞ.

- ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺮاﻱ اَﺭﺑﻌﻴﻦ اﻭﻣﺪﻳﻢ ﺣَﺮﻡ.ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻠﻲ ﺯﻭﺭ و ﺩﻋﻮا ﻣُﺠﺎﺑﺶ ﻛﺮﺩﻡ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻴﺎﺭﻩ.ﺁﺧﻪ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺟﺎﻱ ﺧﺎﻧﻤﻬﺎ اﻳﻨﺠﻮﺭ ﻭﻗﺘﺎ, ﺗﻮ اﻳﻨﺠﻮﺭ ﺟﺎﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ,ﺧﻂﺮﻧﺎﻛﻪ.ﺑﺬاﺭ ﻳﻪ ﻭﻗﺖ ﺩﻳﮕﻪ ﺑﺎ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﻣﻴﺮﻳﻢ ﻫﻤﻤﻮﻥ.

ﺩﻝ اﺯ ﮔﻨﺒﺪ ﺣﺮﻡ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺧﻴﺮﻩ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﺷﺪﻡ ﻛﻪ ﻛﻢ ﻃﺎﻗﺖ ﺷﺪ و ﺩﺳﺘﻢ ﺭا ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻦ ﺭا ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺗﻜﻴﻪ ﺩاﺩ.

- ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩﻡ اﻣﻴﺮﺣﺴﻴﻦ. ﺩﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻭاﻗﻌﻲ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻢ.ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ اﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻆﻬﺮ ﻋﺸﻖ و ﻋﺎﺷﻘﻴﻪ; و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺣﺴﻲ ﭘﺎﻙ ﺗﻮ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺣﺲ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺮاﻡ ﺁﺭاﻣﺶ ﺑﻪ اﺭﻣﻐﺎﻥ ﻣﻲ اﻭﺭﺩ.اﻭﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﺗﺎﺯﻩ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ و ﻳﺠﻮﺭاﻳﻲ اﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺨﻮﺩ ﻣﻴﺸﺪﻡ ﺑﺮاﻱ ﺑﻮﺩﻧﺖ,ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪﻥ و ﺳﻼﻣﺘﻴﺖ...

ﺧﻨﺪﻩ اﺵ ﮔﺮﻓﺖ.

- ﭼﻪ ﺧﻮﺏ! ﺣﺪاﻗﻞ ﻳﻪ ﺑﺎﺭ ﺧﺎﻧﻮﻡ ﻧﮕﺮاﻥِ حالِ ﻣﺎ ﺷﺪ.

ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻴﻜﻨﺪ اﻣﺎ ﺩﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ و اﺯ ﻛﻨﺎﺭﺵ ﺟﺪا ﺷﺪﻡ.

- ﺩﻝِ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﮕﺮاﻥ ﺑﻮﺩﻩ و ﻫﺴﺖ و ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻮﺩ,ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﺳﻼﻣﺘﻴﺖ ﺭﻭ ﻣﻴﺨﻮاﻡ.

اﺯ ﺟﺪﻱ ﺷﺪﻧﻢ ﻫﺮاﺳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ و ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻧﻮاﺯﺵ اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎﻳﻢ ﺁﺭاﻣﻢ ﻛﻨﺪ ﻭﻟﻲ ﻣﻨﻘﻠﺐ ﺷﺪﻧﻢ ﻃﻮﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ اﻡ ﮔﺮﻓﺖ.

- ﻣﻴﺪﻭﻧﺴﺘﻢ اﻳﻦ ﺣﺲ و ﺣﺎﻝ ﺑﺮاﻡ ﺧﺎﺻﻪ,ﻳﻪ ﺁﺭاﻣﺶ ﻋﺠﻴﺐ ﻧﺼﺒﻴﻢ ﻣﻴﺸﺪ.ﻭﻟﻲ ﺗﻮ ? ﺩﺭﻳﻎ اﺯ ﻧﻴﻢ ﻧﮕﺎﻫﻲ! ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻢ اﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻛﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﺵ ﻣﻴﺎﺩ ﺣﺮﻡ,ﻣﻨﻢ ﺑﻴﺎﻡ و اﺯ ﺧﻮﺩ ﺁﻗﺎ ﻛﻤﻚ ﺑﺨﻮاﻡ ﻛﻪ ﻭاﺳﻂﻪ ﺑﺸﻪ...

- ﻛﻪ ﺷﺪ! و ﻗﺎﭖ اﻳﻦ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺭﻭ ﺯﺩﻱ.

اﺷﻚ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.

- ﻛﻢ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﻭ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﮕﻴﺮ اﻣﻴﺮﺣﺴﻴﻦ. ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺩﺗﻮ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﻴﮕﻴﺮﻱ ﻫﺎ!!

ﭼﺎﺩﺭﻡ ﺭا ﺭﻭﻱ ﺳﺮﻡ ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮﺩ و ﻛﻤﻚ ﻛﺮﺩ اﺯ ﺟﺎﻳﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮﻡ.

- ﭘﺲ اﻳﻦ ﻧَﺬﺭﻫﺎﻱ ﻫﺮ ﺳﺎﻟﻪ, ﺑﻪ ﻧﻴﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩ?که الان دو ساله هروقت میایم حالت اینجوره؟

اﺯ ﺷﻠﻮﻏﻲ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﭘَﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﻡ.

- ﺑَﻠﻪ.ﺁﻗﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺩَﺭﺩﻡ ﺭﻭ ﺩَﻭا ﻛﺮﺩﻥ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﻗﻮﻝ ﺩاﺩﻡ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ اَﺭﺑﻌﻴﻦ ﺑﺎ ﻋﺸﻘﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺮﻣﻪ ﺑﻴﺎﻡ اﻳﻨﺠﺎ.

ﻓﻘﻄ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻴﻜﺮﺩ .ﺗﺎ ﺩﻳﺪﻡ اﺷﻚ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺣﻠﻘﻪ ﺯﺩﻩ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ .

- ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻋﺸﻘﻢ ﺭﻭ ﺗﻮ اﻭﺝ ﻣﻴﺨﻮاﻡ اﻣﻴﺮ, ﺧﺪا ﭘﺸﺖ و ﭘﻨﺎﻫﺖ باشه.

ﺗﺎ ﻭﺭﻭﺩﻱ ﺣَﺮﻡ ﺭا ﺩﻳﺪﻡ, ﺩﺳﺘﺎﻧﻤﺎﻥ اﺯ ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪ و ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ :

- ﺧﺪاﻳﺎ ﺷﻜﺮﺕ.

#ﻓﺎﻃﻤﻪ_ﺣﻘﮕﻮ_ﻧﺎﺭاﻧﻲ 

پ.ن:آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

آیا بود که گوشه چشمی به ما کنند

دردم نهفته به ز طبیبان مدعی

باشد که از خزانه غیبم دوا کنند

" ﺣﺎﻓﻆ "