قُرصِ ماه

تصاویر را در گالری گوشی بالا و پایین می کنم ،با دیدن شان دلم می لرزد. نگاهم پی تقویم روی میز می دود و هفته ی دیگر را رصد می کنم. نفس عمیق می کشم، چشمانم که عکس آخر را قاب می گیرد مهمانی ناخوانده در گوشه اش می نشیند و با دیده ای مات چراغ ها را دنبال می کنم . انگار طی الارض کرده و از مسافت دور راهی شده باشم رعشه ای به تنم می افتد. دست روی سینه می گذارم و زمزمه می کنم:

-سلام حضرت حسین... ببین، آخر نوکرت سفر کربلا گرفت...