"ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﻴﺎﻣﻲ "

‍ " ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﺩﻧﻴﺎﻣﻲ "

ﭘﺮﺩﻩ ی ﺭﻭ ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﺭا ﻛﻨﺎﺭ ﺯﺩﻡ و ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺘﺎنِ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻓﻠﻚ ﻛﺸﻴﺪﻩ ی ﺩﺭﻭﻥ ﺁﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ.

ﻫﻮا ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﺩﻱ ﻣﻴﺮﻓﺖ و ﺭﻧﮓ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻴﻜﺮﺩ.اﺯ اﻳﻨﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ,ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﭘﻴﺪا ﺑﻮﺩ.

ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻮﺽ ﺩاﺧﻞ ﺣﻴﺎﻁ اﻓﺘﺎﺩ,ﭼﻨﺪ ﺑﺮگِ خشکیده ﺭﻭﻱ ﺳﻂﺢ ﺁﺏ ﺩﻳﺪﻡ.

ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭا ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻡ و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻖ ﻛﺸﻴﺪﻡ;ﺩﻡ و ﺑﺎﺯﺩﻡ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻮﻱ ﺧﺎکِ ﻧﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻣﻢ ﺑﺮﺳﺪ ;ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭا ﺑﺴﺘﻪ و ﺗﺎ اﻭجِ ﺧﻴﺎﻝ ﭘﺮﻭاﺯ ﻛﺮﺩﻡ.

ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳم ﺩﻭﺳﺖ ﺩاﺷﺘﻨﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ...

 ﺑﺎ اﻓﺮاﺩﻱ ﻛﻪ ﻛﻨﺎﺭﺷﺎﻥ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ و "اﻫﻞ ﺩﻝ" ﺷﺎﻥ ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪم...

ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﻧﻳﺎ ﻓﺎﺻﻟﻪ ﺑﺎ ﺁﺩﻣﻬﺎﻱ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺩاﺷﺘﻨﺪ و ﻫﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﻟﺒﺨﻨﺪ اﺯ ﺭﻭﻱ ﭼﻬﺮه ﺷﺎﻥ ﻛﻨﺎﺭ ﻧﻤﻲ ﺭﻓﺖ و ﺷﺎﺩﻱ ﺭا ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩﺕ ﺗﺰﺭﻳﻖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ.

-ﺳﻴﻤﺎ?ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﺩاﺧﻞ?اﻻﻥ ﻫﻤﺸﻮﻥ ﺧﻴﺲ ﻣﻴﺸﻦ.

ﺑﻪ ﺳﻮﺩاﺑﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺣﺮﻑ ﻣﻴﺰﺩ:

-اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ,اﻻﻥ ﭼﻪ ﻭﻗﺘﻪ اﻳﻦ ﺑﺎﺭﺵ ﺑﺪﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮﺩ?گَند زده ﻣﻴﺸﻪ به دارُ نَدارم.

ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩ ,ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻫﻮاﻳﻲ ﺷﺪﻡ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺎﻟﺒﺎﺳﻲ ﺭﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺷﺎﻟﻲ ﺑﺮﺩاﺭﻡ.

-ﻛﺠﺎ ﺩاﺭﻱ ﻣﻴﺮﻱ?اﺻﻼ ﺷﻨﻴﺪﻱ ﭼﻲ ﮔﻔﺘﻢ?!

ﺑﻪ ﺗﻴﭗ و ﻗﻴﺎﻓﻪ ی ﺧﻮاﻫﺮم ﺯﻝ ﺯﺩﻩ و ﺷﻮﻛﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاﻫش ﺯﻧﮓ ﺧﻮﺭﺩ و ﺻﺪا ﭘﻴﭽﻴﺪ.

-ﺳﻮﺩﻱ ﺟﻮﻥ,ﻋﺰﻳﺰِدل.معلومه کجایی؟ﻣﻴﺪﻭﻧﻲ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﺲ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻨﺘﻆﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﻤﺎﻡ??

ﺣﺎﻟﻢ اﺯ ﻃﺭﺯ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺭﺩﻥ ﻣﺮﺩ ﭘﺸﺖ ﺗﻟﻔﻦ ﺩﮔﺮﮔﻭن ﺷﺪ و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﻁ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺒﺮﻡ.

ﻟﺒﻪ ی ﺣﻮﺽ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﺮﮔﻬﺎﻱ اﻓﺘﺎﺩﻩ ﺭا اﺯ ﺭﻭﻱ ﺁب ﺑﺮﺩاﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﺣﺲ ﺧﻨﻜﺎﻱ ﺁن,ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ ﺭا ﺩﺭﻭﻧﺶ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩﻡ و ﺁﺭاﻣﺸﻲ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺭا ﺩﺭ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ;

-ﭼﻪ ﺧﻮﺏ ﻛﻪ ﺯﻳر ﻧﻢ ﻧﻢ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﻣﻴﺸﻴﻨﻲ و اﺯ اﻳﻦ ﻫﻮا ﻟﺬﺕ ﻣﻴﺒﺮﻱ.ﻭﻟﻲ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ!ﻟﺬﺕ ﻭاﻗﻌﻲ اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺩﺳتِ ﻳﺎﺭ ﺑﺮﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ.

و ﭼﺸﻤﻜﻲ ﺑﻪ ﺭﻭﻳﻢ ﺯﺩ و ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ;ﺳﻮﺩاﺑﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻠﺨﻲ ﻫا ﺧﻮ ﺩاﺷﺖ و ﺯﺑﺎﻧﺶ ﻧﻴﺶ ﻣﻴﺰﺩ.ﻃﻮﺭﻱ ﺣﺮﻑ ﻣﻴﺰﺩ و ﺑﺎﺯﻱ ﺑﺎ ﻛﻠﻤﺎﺕ اﻧﺠﺎﻡ ﻣﻴﺪاﺩ ﻛﻪ ﭘﻴﺪا ﻧﺒﻮﺩ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺖ ﻧﻴﺸﺘﺮﻱ ﺯﺩﻩ ,ﺁﻥ ﻫﻢ اﺯ ﭘﺸﺖ!

ﻟﺮﺯﺵ ﺗﻠﻔﻦ ﺭا ﺩﺭﻭﻥ ﺟﻴﺐ ﺷﻠﻮاﺭﻡ ﺣﺲ ﻛﺮﺩﻡ و ﺑﻌﺪﺵ ﺁﻫﻨﮓ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﻼﻗﻪ اﻡ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﻧﺼﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ:

ﻳﻜﻲ ﻫﺴﺖ

یکی هست تو قلبم که هرشب واسه اون مینویسم و اون خوابه

نمیخوام بدونه واسه اونه که قلب من این همه بی تابه

یه کاغذ یه خودکار دوﺑﺎره شده همدم این دل دیوونه

یه نامه که خیسه پر از اشکه و کسی بازم اونو نمی خونه

یه روز همینجا توی اتاقم یه دفعه گفت داره میره

ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻥ اﺳﻤﺶ ,ﺩﻛﻤﻪ ی ﭘﺎﺳﺦ ﺭا ﻓﺸﺎﺭ ﺩاﺩﻡ و ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺻﺪاﻳﺶ ﺁﺭاﻣﺸﻢ ﭼﻨﺪﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺪ.

-ﺳﻼﻡ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﻮﻱ ﺧﻮﺩﻡ,ﺣﺎﻟﺸﻮﻥ ﭼﻂﻮﺭﻩ?ﭼﻴﻜﺎﺭا ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ?ﺑﺪﻭﻥ ﻣﺎ ﺩﻟﺸﻮﻥ ﺧﻮﺵ ﻫﺴﺖ??

ﻭﻗﺘﻲ ﺻﺪاﻳﺶ ﺭا ﻣﻴﺸﻨﻴﺪﻡ ﻛﻠﻲ اﻧﺮﮊﻱ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺮاﻱ اﺩاﻣﻪ ی ﺯﻧﺪﮔﻲ.

-ﺧﺪاﺭﻭﺷﻜﺮ ﺧﻮﺑﻢ,ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺑﻲ ﺁﻗﺎ ﻣﺎﻫﺎﻥ?

ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪ و ﻣﻦ اﺯ اﻳﻦ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﺩﻭﺭ ﺑﺮﻕ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭا ﺣﺲ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ.

-ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮔﻔﺘن ﺗﻬﺮاﻥ ﺩاﺭﻩ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﻣﻴﺎﺩ,ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ ﺯﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﺑﻪ ﻳﺎﺩﺷﻮﻥ ﻫﺴﺘﻢ.

-ﻧﻮﻣﺰﺩ ﺑﺎﺯﻱ ﺑﺴﻪ ﻣﺎﻫﺎﻥ.ﺑﻴﺎ اﻻﻥ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﻭﺑﺎﺭه ﺻﺪاﻣﻮﻥ ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻫﺎ.

ﺻﺪاﻱ ﻛﺴﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﺭا ﺻﺪا ﻣﻴﻜﺮﺩ.

-ﺳﻴﻤﺎ ﺟﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻡ.ﻣﻤﻨﻮﻥ ﻛﻪ ﺗﺎ اﻻﻥ ﺻﺒﺮ ﻛﺮﺩی,ﻗﻮﻝ ﻣﻴﺪﻡ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺟﺒﺮاﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎﺗﻮ ﻛﻨﻢ.

ﺑﺎ ﺁﺭاﻣﺶ ﺟﻮاﺑﺶ ﺭا ﺩاﺩﻡ ﺗﺎ ﻋﺬاﺏ ﻭﺟﺪاﻧﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ اﻳﻦ ﺳﺨﺘﻲ ﻫﺎ: -ﺩﻭﺭاﻥ ﺳﺮﺑﺎﺯﻱ ﻫﻢ ﺗﻤﻭﻡ ﻣﻴﺸﻪ اﻳﺸﺎﻟﻠﻪ,ﻳﺎﺩﺗﻮﻥ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺩ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺳﺨﺘﻢ!

-پاییز آمدست کــــه خود را ببارمت

پاییز لفظ دیگر"من دوست دارمت"

بر باد می دهــم همـه ی بــود خویش را

یعنی تو را به دست خودت می سپارمت

باران بشو ، ببار بــه کاغذ ،سخن بگــو

وقتی که در میان خودم می فشارمت

پایان تو رسیده گل کاغذی من

حتی اگر خاک شوم تا بکارمت

اصرار می کنـــی کـــه مرا زود تر بگو

گاهی چنان سریع که جا می گذارمت

پاییز من  ،  عزیـــز غــم انگیز برگریـــز

یک روز می رسم و تو را می بهارمت!!!

ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﺷﻌﺮ ﺭا ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺶ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺻﺪاﻳﻢ ﻛﺮﺩ.

-ﺳﻴﻤﺎ???

-ﻫﻮﻭﻭﻭﻣﻤﻤﻢ....

-ﺑﺎﻧﻮﻱ ﭘﺎﻳﻴﺰﻱ ﻣﻦ,ﭘﺎﻳﻴﺰﺕ ﻣﺒﺎﺭﻙ.ﻗﻮﻝ ﻣﻴﺪﻡ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﺗﻮﻟﺪﺕ ﺑﺮﺳﻢ و ﻫﺪﻳﻪ اﺕ ﺭﻭ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻛﻨﻢ.

ﺗﻤﺎﺱ ﻗﻂﻊ ﺷﺪ و ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮاﻳﻢ ﭼﻬﺮﻩ ی ﭘﺮﻟﻌﺎﺏ ﺳﻮﺩاﺑﻪ و ﺯﺧﻢ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ,ﻃﺮﺯ ﻧﮕﺎﻩ و ﺩﻭﺳﺘﻲ ﻫﺎﻱ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮕﺶ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮﺩ!!

#فاطمه_حقگو_ﻧﺎﺭاﻧﻲ